Ορλάνδος, Αναστάσιος

(Αθήνα 1887 – 1979). Έλληνας αρχαιολόγος, φιλόσοφος και αρχιτέκτονας, ομότιμος καθηγητής του πανεπιστήμιου Αθηνών και του Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Διετέλεσε τακτικός καθηγητής της αρχιτεκτονικής μορφολογίας και ρυθμολογΊας του Ε.Μ.Π. (1920-1958) και της βυζαντινής αρχαιολογίας στο πανεπιστήμιο Αθηνών (1939-1958). Το 1926 έγινε μέλος της Ακαδημίας. Αναστήλωσε τον ναό της Απτέρου Νίκης, τα Προπύλαια, τον ναό του Σουνίου, τον ναό του Αγίου Δημητρίου στη Θεσσαλονίκη κ.ά. Έγραψε πολυάριθμες μελέτες αρχαίων μνημείων και κυρίως βυζαντινών, σπουδαιότερες από τις οποίες είναι: Το αέτωμα του εν Σουνίω ναού του Ποσειδώνος (1915), Ο εν Ελευσίνι ναός της Προπυλαίας Αρτέμιδος (1920), Η Παρηγορήτισσα της Άρτης (1921), Μοναστηριακή αρχιτεκτονική, Η ξυλόστεγος παλαιοχριστιανική βασιλική της μεσογειακής λεκάνης (2 τόμοι), Αρχείον βυζαντινών μνημείων Ελλάδος (8 τόμοι) κ.ά. Αναστάσιος Ορλάνδος.